Ostoja (herb szlachecki)

Ostoja

Herb Ostoja w wersji nowożytnej (od XVI w.)
Typ herbu	szlachecki
Zawołanie	Hostoja, Ostoja
Alternatywne nazwy	Hostoja, Mościc, Ostojczyk
Pierwsza wzmianka	1229–1252 (protoherb), 1358 (pieczęć), 1383 (zapis)

Ostoja – polski herb szlachecki, noszący zawołania Hostoja i Ostoja^[1]. Wzmiankowany w najstarszym zachowanym do dziś polskim herbarzu, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae, spisanym przez historyka Jana Długosza w latach 1464–1480^[2]. Wedle legendy herbowej miał dać początek herbowi Przeginia. Znany z pieczęci i zapisów z XIV wieku, przeszedł, przez błędy i niewiedzę autorów herbarzy, znaczną ewolucję wizerunku od średniowiecza do współczesności^[1].

Herb występował głównie wśród rodzin osiadłych w ziemi krakowskiej, sandomierskiej, lubelskiej, łęczyckiej, sieradzkiej, poznańskiej, a także na Rusi i w Prusach Królewskich^[1]. Spośród najbardziej znanych rodów pieczętujących się herbem Ostoja, należy wymienić: Baranowskich, Bielów, Błociszewskich, Bogusławskich, Bzowskich^[3], Danilewiczów, Gajewskich, Jerzykowskich, Kiedrzyńskich, Marchockich, Mierzewskich, Nagórskich, Ochockich, Ostaszewskich, Politalskich, Świerczyńskich i Zagórskich^[4].

Ostoi używali też Zbigniew Rylski, Włodzimierz Zagórski, Zbigniew Ścibor-Rylski^[5][6][7].